Μάσκα

ο δρόμος που χαράζεις...
που με πάει..ποιος είναι...τι ζητάει..
τον κοιτώ, τον ακόλουθο η κάνω πίσω..χάνομαι.. πιάνομαι.. ψάχνω να βρω που ανήκω...πια είμαι. ΤΙ ΕΙΜΑΙ..σκύβω το κεφάλι μήπως και περάσω απαρατήρητη από αυτόν τον κόσμο που νιώθω πως με πνίγει.. ΝΑΙ.. με πνίγει.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω αν είναι παράπονο η απλός η μαχαιρια που κουβαλάω καρφωμένη πάνω στο στήθος μου..με κάθε που χαράζει φορώ τι μάσκα μου.. Ναι αυτή την Μάσκα που όλη γνωρίζουν και θαυμάζουν.. Πια είμαι.. τι κάνω.. για ποιον το κάνω, αφού βγάζοντας αυτήν τι νύχτα από πάνω μου βλέπω τα χρώματα τις θλίψης και του πόνου χαραγμένα στον τοίχο.. τα βλέπω και γελάω.. με τι γελάω ... με τον ίδιο μου τον εαυτό..!!έλεγα πως δεν θα είναι για πολύ.. γελάστηκα.. είπα θα κοιτάξω μπροστά.. ο δρόμος που σου ορίζεται προσπαθείς να τον ακολουθήσεις με τον καλύτερο τρόπο .. δυστυχώς πολλές φορες είναι μάταιο και έτσι χαράζεις τον δικό σου.. ίσος να είναι ο χαμός σου, ίσος και με βαθύ πόνο η σωτηρια σου..δεν ξέρω αν είναι λάθος η σωστό κοιτάζοντας στο κενό αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο κάνοντας για φίλη τι μάσκα αγκαλιά...