Το σκοτάδι τις Ψυχής

Έμαθα να αγαπώ όλο τον κόσμο!
Έμαθα να αγαπώ τα λάθη μου!!
Έμαθα να αγαπώ τη ζήλια μου!
Έμαθα να αγαπώ το κενό σου!!
αυτό που δεν έμαθα όμως, είναι να ΑΓΑΠΩ τον ΕΑΥΤΟ μου..
δεν πίστευα ποτε πως θα ένιωθα αυτό τον πόνο.. Άκουγα τη λέξη αγάπη και μαγευόμουνα, ταξίδευα μακριά σε όνειρα δικά μου...
Αγάπη..έλεγα και έβλεπα ένας παράδεισος να ανοίγετε μπροστά μου...
Χρώματα όμορφα, λουλούδια ανθισμένα... ένα χαμόγελο μου έδιναν και εγώ τα εμπιστευόμουνα, βασιζόμουνα σε αυτά...
Δεν μπορούσα να φανταστώ τι ζωή δίχως χρώμα...
Που Είναι!!
Που πήγε!!
Γιατί μου το έκανε αυτό!!
Γιατί μου πήρε τι χαρά και το όνειρο που είχα!!! Γιατί να με πονάει τόσο!!!
Το Μυαλό μου έχει μεινει στη ζωγραφιά σου κολλημένο, βασανίζω τι ψυχή μου ,την καρδια μου, να μπορέσω να σε βγάλω από εκεί μέσα που εχής γατζωθεί..
να σε βγάλω για μια στιγμή και να τρέξω να φύγω μακριά, να μην νιώθω ούτε το παραμικρό ίχνος σου.. Προσπαθώ να βρω ένα νήμα να κρατηθώ και πάλι να σηκωθώ, δεν ξέρω για ποσο ακόμα θα μπορέσω να αντέξω...
υπάρχουν στιγμές που θέλω να φωνάξω, να τρέξω προς τον γκρεμό και να αφήσω την τελευταία μου κραυγή δίνοντας ένα τέλος στον πόνο αυτό που με έχει περικύκλωση..
μακάρι να μπορούσες να με νιώσεις για λίγο, για να δις τι κατάφερες να κανεις...
ξέρω πως δεν φταίς εσύ, δεν σε κατηγορώ για τίποτα..
τον εαυτό μου κατηγορώ και δικάζω... για την Ζωή που μου χάρισα...

Το σκοτάδι τις Ψυχής μου!!!!