Είναι πνιγμός? Είναι κραυγή? Είναι απελευθέρωση? Τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώσουμε την ανάγκη να αφήσουμε τις σκέψεις μας πάνω σε μια κόλα χαρτί? Είναι τα απόκρυφα που βρίσκονται βαθιά μέσα στην καρδια μας, στην ψυχή μας… Που κανεις δεν γνωρίζει παρα μονο ο ίδιος μας ο εαυτός.. Σκορπίζοντας τις σκέψης μας με τι μελάνι χανόμαστε μέσα στον δικό μας κόσμο.. Έτσι και εγώ βυθίστηκα και αφίσα τον εαυτό μου ελεύθερο να γράψω για εσένα… Για σένα που δεν έφυγες στιγμή από κοντά μου.. Όσο μακριά και να βρίσκετε η Ψίχουλα σου είναι εδώ, εδώ στο πλάι μου.. Είναι στιγμές που ξυπνάω μέσα στα αγρια χαράματα και σχηματίζω τι μορφή σου μέσα στον ουρανό... δεν μπορείς να φανταστείς ποσο όμορφα νιώθω μέσα μου εκείνη τι στιγμή.. Είναι σα να με κοιτάς και μου χαμογελάς.. Κάθε φορα που φτάνω στα άκρα μου και θέλω να δραπετεύσω από όλτι τι θύελλα που ζω Και κάθε φορα που με πληγώνουν άνθρωποι έτσι απλά για να μπορέσουν κα κάνουν το κέφι τους Έρχεσαι εσύ αγάπη μου, εσύ ζωή μου και με ηρεμήσεις... με ένα τρόπο που μονο εσύ μπορείς να προσφέρεις..ακούω να μου μιλάς με τι μελλοντική φωνούλα σου και νιώθω ήρεμη σαν τι θάλασσα σαν ένα αθόρυβο αστέρι που λάμπει πάνω στον ουρανό... Θυμάσαι που βάζαμε κόντρες με τις μηχανές μας.. είχες σβήσει τι μηχανή στην κατηφόρα και μου είπες.. είσαι πολύ νευρική θα χάσεις και μου χαμογέλασες δεν είχα καταλάβει τότε γιατί μου χαμογέλασες τώρα όμως το ξέρω καταλαβαίνω τι ήθελες να μου πεις ζωή μου.. όμως είναι αργά πια έχτισα τι ζωή λάθος χωρίς λογική και συνεχίζω να ζω σε ένα ψεύτικο κόσμο που έφτιαξα που δεν μου ταιριάζει και όμως επιμένω να είμαι σε αυτό μη με ρωτήσεις ΓΙΑΤΙ...δεν έχω απάντησης ,μείνε αγάπη μου μείνε μονο εδώ κοντά μου για πάντα... σαγιάς αστεράκι μου ποτε δεν έχω πάψει να σαγαπώ... μας χώρισε η μοίρα χωρίστηκαν η καρδιές όμως όχι η ψυχές μας.. Ο Φύλακας ο Άγγελος μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου